Με θλίψη και
ανησυχία εμείς οι χριστιανοί διαπιστώνουμε, ότι η παναίρεση του Οικουμενισμού, όχι μόνον δεν
περιστέλλεται, αλλά αντιθέτως εξαπλούται και μάλιστα με καλπάζοντες ρυθμούς όλο
και περισσότερο μέσα στον χώρο της Εκκλησίας.
Το δηλητήριο της αιρέσεως, όπως
και άλλοτε έχουμε σημειώσει, έχει δυστυχώς κατωρθώσει να διαποτίσει και
διαβρώσει Ορθόδοξες συνειδήσεις, όχι τυχαίων πιστών, αλλά πολλών ιεραρχών μας,
μιας πλειάδος ιεραρχών της ελλαδικής Εκκλησίας, εκείνων δηλαδή των οποίων βασική
αποστολή είναι η καταπολέμηση της αιρέσεως.
Όλο και περισσότεροι ιεράρχες μας
εμφανίζονται πρόθυμοι να σύρουν το οικουμενιστικό άρμα του ολέθρου. Τούτο δε
είναι επόμενο να συμβαίνει, αφού η διοικούσα Εκκλησία δεν φαίνεται πρόθυμη, να
καταδικάσει συνοδικά την αίρεση και στη συνέχεια να αποδώσει ευθύνες για λόγους
και πράξεις ιεραρχών μας, που ισοδυναμούν ουσιαστικά με προδοσία της πίστεως,
αλλά αντιθέτως παραμένει απαθής, αδιάφορη και άφωνη.
Όταν όμως δεν εφαρμόζονται
οι Ιεροί Κανόνες και οι παραβάτες παραμένουν ατιμώρητοι, τότε είναι επόμενο και
οι ίδιοι να αποθρασύνονται σε άλλες μεγαλύτερες παραβάσεις, αλλά επί πλέον να
εμφανίζονται και άλλοι νεώτεροι ιεράρχες, πρόθυμοι να μιμηθούν τους
παλαιοτέρους, με αποτέλεσμα να οδηγούμεθα σε μια χαώδη κατάσταση.
