Λέει ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός:Εκείνοι που υπερηφανεύονται για τα καλά τους έργα και αγνοούν την πίστη στον Θεό μοιάζουν με λείψανα νεκρών, τα οποία είναι μεν ενδεδυμένα με ωραία ενδύματα, αλλά δεν έχουν αίσθηση των ωραίων ενδυμάτων.
Δηλαδή ποιό είναι το όφελος για τον άνθρωπο, όταν έχει ψυχή "ντυμένη" με αγαθά έργα, αλλά η ψυχή του είναι νεκρή; Τα έργα γίνονται με την ελπίδα αμοιβής και βραβείων. Άν λοιπόν αγνοείς Εκείνον, ο οποίος προκηρύσσει τα βραβεία, τότε για ποιόν αγωνίζεσαι;
Όπως δηλαδή οι άνθρωποι πρέπει να είναι ζωντανοί και μετά να τρώνε, έτσι πρέπει να προηγείται της ζωής μας, η ελπίδα στον Χριστό και μετά η ελπίδα αυτή να τρέφεται με αγαθά έργα, διότι εκείνος που τρώει είναι δυνατόν να ζήσει αρκετό διάστημα και χωρίς τροφή, ενώ εκείνος που δεν έχει ζωή, δεν είναι δυνατόν να φάει. Κι εκείνος ο οποίος κάνει μεν καλά έργα, αλλά χωρίς ελπίδα στον Θεό, δεν είναι δυνατόν να κερδίσει την αιώνιο ζωή.
Εκείνος ο οποίος έχει πραγματική πίστη στον Θεό, ακόμη κι άν δεν κάνει καλά έργα, είναι δυνατόν να αξιωθεί της αιωνίου ζωής και της Βασιλείας των Ουρανών.
Κανείς, χωρίς πίστη στον Χριστό, δεν κέρδισε, δεν κερδίζει και δεν θα κερδίσει την αιώνιο ζωή. Μόνο ο ληστής πίστεψε στον Χριστό και κέρδισε τον Παράδεισο.
Ο Κορνήλιος ήταν γνωστός για τις ελεημοσύνες και τις προσευχές του, αλλά δεν γνώριζε τον Χριστό. Όμως ο οφθαλμός της αλήθειας, ο μέγας Κριτής, είδε ότι καλά ήταν τα έργα του, αλλά χωρίς την πίστη προς τον Χριστό ήταν νεκρά, έστειλε τον άγγελό Του, ώστε να τον στεφανώσει και με την πίστη. Λέει λοιπόν πρός αυτόν ο άγγελος:
- Κορνήλιε,......οι προσευχές σου και οι ελεημοσύνες σου ανέβηκαν ως μνημόσυνο ενώπιον του Θεού κι έγιναν αιτία να σε θυμηθεί ο Θεός.
-Μα άγγελέ μου άν η προσευχή μου εισακούσθη από τον Θεό και οι ελεημοσύνες μου έγιναν δεκτές, τι μου λείπει ακόμη, ώστε να είμαι δίκαιος;
-Στείλε κάποιον στον Ιόππην και προσκάλεσε στο σπίτι σου τον Σίμωνα ο οποίος λέγεται Πέτρος κι ο οποίος όταν έρθει θα σε διδάξει εκείνα που πρέπει να γνωρίζεις για να σωθείς κι εσύ κι η οικογένειά σου.
Άν λοιπόν με εκείνα που δίδαξε ο Πέτρος τον Κορνήλιο σώζεται αυτός και η οικογένειά του, αυτό σημαίνει ότι δεν ήταν δυνατόν να σωθεί μόνο με τα καλά του έργα, άν την σωτηρία αυτή δεν την εξασφάλιζε η πίστη δια μέσου των έργων.
Λέγεται ότι κάποιος φιλόσοφος ειδωλολάτρης, ο οποίος μπήκε σε ένα πλουσιόσπιτο, που έλαμπε από το χρυσάφι και την ωραιότητα των μαρμάρων και των στύλων και το πάτωμα ήταν στρωμένο με πολυτελέστατους τάπητες, έφτυσε κατά πρόσωπο τον οικοδεσπότη. Όταν τον ρώτησαν για ποιό λόγο το έκανε αυτό, απάντησε ότι δεν ήταν δυνατόν να φτύσει κάπου αλλού, για να μη λερώσει τον πλούσιο στολισμό του σπιτιού.
Βλέπουμε λοιπόν πόσο καταγέλαστος είναι αυτός, που καλλωπίζει μόνο το εξωτερικό του και πόσο περιφρονείται από εκείνους, που είναι σκεπτόμενοι. Όταν καλλωπίζεις τοίχους και την ψυχή σου την αφήνεις να φοράει κουρέλια, όταν την αφήνεις φτωχή, πεινασμένη, γεμάτη πληγές πώς θα την παρουσιάσεις στον Χριστό;
Άν χάσεις χρήματα, μπορείς αργότερα να βγάλεις ξανά χρήματα, άν γκρεμιστεί το σπίτι σου, μπορείς να ξαναχτίσεις ένα άλλο. Άν χάσεις οποιοδήποτε υλικό αγαθό, θα μπορέσεις πάλι να το ξαναποκτήσεις. Άν όμως χάσεις την ψυχή σου, άλλη ψυχή δεν θα μπορέσεις να αποκτήσεις. Ακόμη και άν όλος ο κόσμος είναι δικός σου, ακόμη κι αν είσαι πλανητάρχης και έχεις τα τρισεκατομμύρια όλης της γης δεν θα μπορέσεις ποτέ να αγοράσεις μία ψυχή.
Ακόμη, όσον αφορά το σώμα, και βασιλιάς όλης της γής να είσαι και να φοράς όλα τα βασιλικά στέματα και να κρατάς τα ολόχρυσα σκήπτρα στο κάθε βήμα σου, όταν έχεις αθεράπευτη ασθένεια κι ολόκληρο το βασίλειό σου να δώσεις δεν σώζεσαι και πεθαίνεις. Φαντάσου λοιπόν πόσο πιό χρήσιμη είναι η ψυχή, που θα πρέπει να παραδώσουμε στον μεγάλο Κριτή, τον Ιησού Χριστό.
Ο καλός Θεός μας τα έδωσε όλα διπλά, δύο μάτια, δύο αυτιά, δύο χέρια, δύο πόδια. Και το έκανε αυτό, ώστε εάν το ένα πάθει κάτι να μπορούμε να εξυπηρετήσουμε τις ανάγκες μας με το άλλο.
Ψυχή όμως μας έδωσε μόνο ΜΙΑ. Άν την χάσουμε....;;;;
Όταν μια ψυχή κυριευτεί από την φιλοχρηματία, την αχαριστία, την αδικία....., γίνεται δούλη του άλλου κυρίου, ο οποίος επιβάλλει σ' αυτή να κάνει πράγματα ακριβώς αντίθετα από τον Δημιουργό Θεό.
Η ψυχή η οποία θα απελπιστεί τελείως για την σωτηρία της δεν απέχει και πολύ από την παραφροσύνη, αλλά αφού παραδώσει τα χαλινάρια της σωτηρίας της στις παράλογες επιθυμίες, παρασύρεται παντού και γίνεται ανυπόφορος σε όλους όσους συναναστρέφεται και την αποφεύγουν μεν όλοι, κανείς όμως δεν τολμάει να την συγκρατήσει και τρέχει σε κάθε σημείο, όπου υπάρχει κακία, μέχρι να φτάσει στο βάραθρο της απώλειας, στο οποίο γκρεμίζει κυριολεκτικά την σωτηρία της.
Ψυχή η οποία η οποία έγινε άσπλαχνος και κάνει συμφωνία με την αμαρτία, προσθέτει ακόμη περισσότερο στην ασθένειά της. Όπως δηλαδή ο χοίρος όταν κυλιέται στην λάσπη ευχαριστιέται, έτσι και η ψυχή όταν κυριευτεί εξολοκλήρου από την κακή συνήθεια, δεν αντιλαμβάνεται την δυσωδία των αμαρτιών της.
Κι όπως η γή όταν δεν ποτιστεί από την βροχή, όσο σπόρο κι άν ρίξει κανείς σ' αυτή δεν είναι δυνατόν να δώσει καρπούς, έτσι και η ψυχή άν δεν φωτιστεί προηγουμένως από τις άγιες Γραφές, δεν είναι δυνατόν να παρουσιάσει κάποιο καρπό αρετής, έστω κι άν χίλια λόγια σπείρει κανείς σ' αυτή. Κι όπως η γη άν δεν σπέρνεται και δεν φυτεύεται, απλά δίνει χόρτα, έτσι και η ψυχή όταν δεν έχει να κάνει κάτι από τα αναγκαία, επειδή δεν μπορεί να μένει αργή, αλλά οπωσδήποτε θέλει να κάνει κάτι, παραδίνεται στην εκτέλεση πονηρών έργων.
Διότι όπως είναι η φλεγμονή για τα σώματα, το ίδο είναι η αλαζονεία για την ψυχή, και την αλαζονεία ακολουθεί συνήθως η επιθυμία διάπραξης εκείνων, τα οποία δεν πρέπει να κάνει η ψυχή. Και όπως όταν πρόκειται για το σώμα εκείνοι οι οποίοι αδιαφόρησαν για τις μικρές πληγές, έγιναν αιτία να επέλθει στο σώμα ο πυρετός, η γάγγραινα και ο θάνατος, έτσι όταν πρόκειται για τις ψυχές, εκείνοι οι οποίοι αδιαφορούν για τα μικρά αμαρτήματα, φέρουν κατόπιν τα μεγαλύτερα.
Γι' αυτό ο Θεός μας έδωσε σώμα βγαλμένο από την γη, για να ανεβάσουμε κι αυτό στον ουρανό και όχι εξαιτίας του σώματος να γκρεμίσουμε την ψυχή στη γη.
Τι παράξενο πράγμα αλήθεια! Όλοι παρακολουθούν με στόμα ανοιχτό τα ζητήματα της παρούσης ζωής, για τα μέλλοντα όμως ούτε σκέψη περνάει από το μυαλό τους. Και για μεν τα υλικά αγαθά όλοι βιάζονται συνεχώς να τα απολαύσουν, τις ψυχές τους όμως τις αφήνουν να λιώνουν από πνευματική πείνα.
Κι ενώ κάθε μέρα η ψυχή δέχεται χιλιάδες πληγές, οι άνθρωποι αδιαφορώντας γι' αυτήν, η οποία είναι αποξηραμένη και μολυσμένη και ενοχλείται από αμέτρητα κακά, φροντίζουν όσο περισσότερο μπορούν, για την περιποίηση του σώματος.
Και το χειρότερο όλων είναι ότι ύστερα από τόσους κόπους και τόσους ιδρώτες ούτε το θνητόσώμα δεν κάνουν καλύτερο, διότι επέρχεται ο θάνατος, αλλά και την αθάνατο ψυχή, μαζί με το θνητό σώμα, την καταδικάζουν στην αιώνια κόλαση.
Είναι ακατανόητο, όταν μεν πρόκειται για το σώμα, όταν αρρωσταίνουμε να καλούμε γιατρούς να δίνουμε χρήματα και να κάνουμε τα πάντα για να διώξουμε την ασθένεια από πάνω μας, για δε την ψυχή η οποία καθημερινά τραυματίζεται, γκρεμίζεται στην αμαρτία, που με κάθε τρόπο οδηγείται στην απώλεια, να μή λέμε ούτε λέξη και να μη κάνουμε τίποτε για να την σώσουμε.
Δεν πρέπει δηλαδή να κλαίμε εκείνον ο οποίος πάσχει απλώς από γάγγραινα, αλλά εκείνον ο οποίος ενώ και πάσχει από γάγγραινα δεν έχει κανέναν να τον περιποιηθεί. Εκείνος όμως που έχει τον γιατρό του και τον περιποιείται και του αποκόπτει τις σαπισμένες σάρκες και καυτηριάζει τις πληγές για να ζήσει, μπορούμε να πούμε ότι βαδίζει προς την θεραπεία, διότι δεν βλέπουμε τον πόνο τον οποίο προξενεί η αποκοπή των μολυσμένων σαρκών, αλλά την βελτίωση της υγείας, η οποία θα ακολουθήσει μετά τον πόνο.
Την ίδια ασθένεια πρέπει να έχουμε και όταν πρόκειται για την ψυχή. Δεν πρέπει δηλαδή να λυπόμαστε αυτούς οι οποίοι τιμωρούνται, διότι σύρονται προς την ψυχική υγεία, αλλά να πενθούμε και να κλαίμε εκείνους οι οποίοι αμαρτάνουν χωρίς να τιμωρούνται. Διότι εκείνος ο οποίος τρέφει καλές ελπίδες κι έχει θάρρος για την κληρονομιά των μελλόντων αγαθών, αυτός και στον κόσμο τούτο ακόμη, γεύεται την Βασιλεία των Ουρανών, διότι έχει πάντα πίστη στον Ιησού Χριστό και την αγαθή ελπίδα για τα ουράνια αγαθά.
Εκείνοι οι οποίοι ξοδεύουν και φροντίζουν για τον καλλωπισμό των σπιτιών τους και των σωμάτων τους, εκείνοι οι οποίοι ενδιαφέρονται να αποκτήσουν υλικά αγαθά, παραμελούν τον εσωτερικό άνθρωπο και αδιαφορούν για την ψυχή τους, που είναι έρημος και ξηρή και γεμάτη από αράχνες.
Άν όμως αδιαφορήσουν για τον εξωτερικό άνθρωπο και όλη τους την προθυμία την δαπανήσουν για τον εσωτερικό τους κόσμο, τον οποίο θα στολίσουν με κάθε αρετή, η ψυχή των ανθρώπων αυτών θα γίνει κατοικητήριο του Χριστού. Ποιός τότε μπορεί να είναι ευτυχέστερος και μακαριώτερος από εκείνον ο οποίος έχει τον Χριστό ένοικο της ψυχής του;
Εκείνοι οι οποίοι είναι κλεισμένοι στη φυλακή διαρκώς μεν είναι λυπημένοι και συνεχώς υποφέρουν, ιδιαιτέρως μάλιστα κατά την ημέρα εκείνη, που θα οδηγηθούν από τη φυλακή στο δικαστήριο. Εκεί όταν σταθούν μπροστά στο εδώλιο, όπου στέκονται οι κατηγορούμενοι και ακούσουν την αυστηρή φωνή του δικαστή παγώνουν από τον φόβο τους και μοιάζουν σαν νεκροί.
Έτσι συμβαίνει και με την ψυχή του ανθρώπου. όταν στον κόσμο αυτό κάνει αμαρτίες υποφέρει και στενοχωρείται, πολύ περισσότερο όμως πονάει και βασανίζεται, όταν αφού εγκαταλείψει τον κόσμο αυτό, πρόκειται να οδηγηθεί στο φοβερό, εκείνο Δικαστήριο, για να δώσει λόγο για τις πράξεις της. Γι' αυτό πολλές φορές τρέμει και αποσύρεται προς τα πίσω και φοβάται και φρίττει, όταν πρόκειται να αποχωριστεί από το σώμα, διότι τότε είτε είχε κλέψει, είτε είχε πλεονεκτήσει, είτε έγινε εχθρός κάποιου άδικα, είτε οτιδήποτε άλλο κακό έκανε, τότε ξαναγίνεται καινούργιο όλο το πλήθος των αμαρτημάτων και παρουσιάζεται μπρός στα μάτια του να στέκεται σκληρός κατήγορος της συνειδήσεώς του.
Γι' αυτό πλάστηκε από τον Θεό αθάνατη η ψυχή μας, αλλά και το σώμα θα γίνει αθάνατο, για να απολαύσουμε τα ατελεύτητα αγαθά της Ουράνιας Βασιλείας του Τριαδικού Θεού.
Άν όμως μένουμε αφοσιωμένοι στα γήϊνα υλικά αγαθά, ας σκεφθούμε πόσο μεγάλη προσβολή γίνεται σε Εκείνον, ο οποίος μας προσφέρει, ως δώρα τα ουράνια αγαθά, όταν Εκείνος μεν μας προτείνει τα ουράνια, εμείς δε χωρίς να δείχνουμε μεγάλο ενδιαφέρον γι' αυτά, προτιμάμε τα γήϊνα από τα ουράνια.
Άν θέλεις, αγαπητέ αναγνώστη/τρια αυτού του άρθρου, ένοικο της ψυχής σου τον Ιησού Χριστό, από την στιγμή αυτή που διαβάζεις αυτό το άρθρο ξεκίνα να γιατρεύεις τις πληγές της ψυχής σου με ειλικρινή μετάνοια, με εξομολόγηση, με Θεία Κοινωνία και με πίστη στον Μεγάλο Αληθινό Θεό, τον Ιησού Χριστό.
Εγώ εύχομαι να αξιωθούμε όλοι μας να απολαύσουμε τα ουράνια αγαθά, Χάριτι και Φιλανθρωπία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, Ώ η δόξα και το κράτος είς τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
